Jedenasty

ROZDZIAŁ 11

Następnego dnia obudziłam się ze straszliwym bólem pleców i karku. Zasnęłam na książce. Świetnie. Spojrzałam na zegarek. Na dodatek jestem spóźniona do szkoły! Kompletnie sobie nie radzę. Pobiegłam do łazienki, by w szybkim tempie przygotować się do wyjścia, ale jak spojrzałam w lustro, zaczęłam się głośno śmiać. Musiałam spać w takiej pozycji, że mój policzek leżał na zeszycie od fizyki, gdyż tusz razem z wszystkim wzorami odbił się na mojej prawej stronie twarzy. Przynajmniej znalazłam nowy sposób na ściąganie. Szkoda tylko, że tak mało tajny. Znowu się zaśmiałam. Pomimo tak kiepskiego rozpoczęcia dnia, humor mi dopisywał. Nie ma co się użalać nad sobą i płakać w poduszkę. Czas ruszyć dalej i nie zniszczyć sobie przyszłości. Tak, mówię tu o ocenach. Zależy mi na dobrej średniej, dobrych studiach, więc nie mogę sobie pozwalać na jakieś głupie imprezy czy wagary. Doprowadzenie się do porządku zajęło mi nadzwyczaj dużo czasu.  Dlatego fakt, że zaspałam bardzo mnie martwił, gdyż muszę opuścić pierwszą lekcję. Za Chiny się nie wyrobię. Nałożyłam legginsy i białą koszulkę z nadrukiem jednego z moich ulubionych zespołów, czyli Guns N' Roses. Włosy zostawiłam rozpuszczone, przejechałam tuszem po rzęsach i nałożyłam nawilżającą pomadkę na usta. Zbiegłam na dół, wzięłam przygotowany wczoraj plecak i założyłam czarne trampki. Nie zdążyłabym zjeść śniadania, więc wzięłam pare drobnych na lunch. Ruszyłam jak torpeda w stronę szkoły. Następny autobus był za 15 minut, więc postanowiłam się przejść, planując zajście do jakiegoś spożywczaka, by kupić coś do jedzenia. Tak więc nie fatygowałam się pójściem na przystanek. Niestety po 10 minutach szybkiego marszu, pożałowałam swojej decyzji.  Ciemne chmury przybrały odcień mocnego granatu, a na ziemię zaczęły spadać krople deszczu. Pechowa Alex? Oh tak, miło mi poznać. Zaśmiałam się. Dziwne.. Pomimo, że po dwóch minutach lało jak z cebra, byłam przemoczona do suchej nitki, mój dobry humor nie opuszczał mnie. Postanowiłam cieszyć się chwilą. Tak naprawdę lubię deszcz, zwłaszcza burzę. No fakt, boję się jej trochę, ale uwielbiam przebywać wtedy w domu i obserwować wybryki matki natury. Deszcz padał coraz mocniej. Wiedziałam, że muszę się gdzieś schować, znaleźć jakiś dach i przeczekać ulewę. Skręciłam więc na lewo do pierwszego z brzegu budynku. Znajdował się przy głównej ulicy, jakieś dwie przecznice przed antykwariatem, w którym pracowałam. Chwilowo miałam tydzień przerwy, bo Steve wyjechał załatwiać ważne sprawy rodzinne, więc zamknął na ten czas sklep. Cieszyłam się tym faktem, ale jednak brakowało mi starych antyków i ich niesamowitego zapachu. Gdy przekroczyłam próg drzwi, zobaczyłam masę instrumentów. Ściany były przepełnione od podłogi po sam sufit. No dobra, albo ktoś ma obsesję, albo weszłam do sklepu muzycznego. Ten humor jest dziś nadzwyczajny. Uśmiechnęłam się do siebie i powoli kroczyłam alejką, wpatrując się w wiszące wysoko gitary akustyczne. Moim marzeniem było nauczyć się grać, ale nigdy nie wiedziałam jak się do tego zabrać. Plus załatwienie samej gitary było nie małym problemem. Idąc tak, dumając, moja natura się uwydatniła. A to znaczy, że fakt iż jestem niezdarą, urzeczywistnił się. O tak! Weszłam prosto w coś wielkiego i narobiłam dużo hałasu. Na drodze stała mi perkusja. Szybko próbowałam utrzymać rękami brzęczące elementy instrumentu, ale one rozpadły się, a w mojej dłoni został tylko jeden, złotawy talerz. Słoń w składzie porcelany czy może Alex w sklepie muzycznym? Oto mamy zagadkę. Zza regału szybko się ktoś wyłonił. W rękach trzymał pudło z pałeczkami do perkusji. Zaklęłam w myślach. Karton znalazł się na wysokości pasa osoby i zauważyłam, że w moim kierunku idzie nieziemsko przystojny chłopak. Ciemne włosy opadały mu na czoło, najbardziej rzucały się mocno uwydatnione kości policzkowe i jasnobłękitne oczy. Jego spojrzenie było magnetyzujące, miałam wrażenie, że uginają się pode mną kolana. Na sobie miał ciemne, dopasowane spodnie, tak że można było dostrzec jego czarne bokserki. Zarumieniłam się. Cholera! Wisienką na torcie była jego koszulka, podarta, ale z tym samym nadrukiem, który miałam dzisiaj na sobie. Oniemiałam. Jego mięsnie wyróżniały się przez cienki materiał. Na siebie rzuconą jeszcze miał luźną jeansową koszulę, która pozostała rozpięta. Wiem, że to nie mój obowiązek, ale czy mogę poprosić go o rękę?! – pomyślałam. Spojrzałam w dół, na talerz, który trzymałam. Odbijała się w nich moja postać. Szlag! Gorzej wyglądać już nie mogłam. Tusz do rzęs znalazł swoje miejsce na moich policzkach, a włosy były totalnie oklapnięte i przemoczone. Nie wspominając o przyległych do nóg, jak i tyłka, legginsów oraz o mokrej, prześwitującej koszulce. Nie no, nie ma to jak dobrze wyglądać przy przystojnym chłopaku! Rzuciłam zakłopotany uśmiech w jego kierunku.

- Jeszcze jest zamknięte – usłyszałam mocny, ale głęboki głos bruneta. Domykał to idealne dzieło Boga do samego końca. Ale jestem powierzchowna! – skarciłam się w duchu.

- J-ja przepraszam, nie wiedziałam. Chciałam się tylko schronić przed deszczem, bo strasznie się rozpadało i ten budynek był najbliżej, więc podeszłam do drzwi, ale one nie stawiły oporu i weszłam. A potem zobaczyłam te wszystkie instrumenty i się zagapiłam, i weszłam w tą perkusję – powiedziałam szybko i na jednym wdechu. - Ja, ja naprawdę przepraszam. Już wychodzę – dokończyłam, na co chłopak się zaśmiał. Spowodowało to jeszcze większy rumieniec na mojej twarzy.

- Nie tłumacz się już tak – odparł, nie ukrywając uśmiechu.

- Ja, ja bardzo przepraszam – powiedziałam i spojrzałam w podłogę.

- Nie przepraszaj tylko pomóż mi poskładać perkusję, a może jakoś się obejdzie bez interwencji policji – oboje się zaśmialiśmy. Chłopak spoważniał i zapytał mnie:

- Hej, może chcesz jakiś ręcznik? Muszę przyznać, że tak przemoczonej dziewczyny nie widziałem od czasów pokazu „miss mokrego podkoszulka”, ostatniego lata.

- Tak. Ręcznik. Poproszę – odparłam lekko skrępowana.

- Już, tylko odłożę to pudło – skinął głową na trzymany przez niego karton. – Tak w ogóle, to niezła koszulka – uśmiechnął się i zmierzył mnie ciekawym spojrzeniem, po czym odwrócił się i poszedł w drugą stronę. Obserwowałam go, a mój niepokorny wzrok powędrował na wystającą tasiemkę przy jego spodniach. Boże, Alex, ogarnij się! Dopiero co poznałaś tego… Zaśmiałam się. Nawet nie wiem jak ma na imię! Po kilku sekundach usłyszałam jego wołanie:

- Chodź tu, dam Ci ten ręcznik! - ruszyłam w kierunku, w którym chwilę temu poszedł chłopak.

Gdy weszłam do małego pomieszczenia, zapewne zaplecza, podał mi jasny ręcznik, a raczej szmatkę, ale czystą i dał mi chwilkę bym mogła się trochę ogarnąć. Wyszedł z pomieszczenia i zaczął się krzątając przy zniszczonym przeze mnie instrumencie. Co jakiś czas słyszałam brzęczenie metalu. Czym prędzej wytarłam tusz z policzków, przejechałam materiałem po włosach i lekko wydrzymnęłam koszulkę. Niestety z ubraniami nie dałam rady nic zrobić. Gdy chociaż ogarnęłam twarz, co było ogromnym wyczynem, wyszłam z kantorka.

- Na sucho wyglądasz jeszcze lepiej, niż na mokro – usłyszałam, oddając chłopakowi ręcznik. Zaśmiał się, a purpura wylała się na moje policzki.

- Dzięki – dałam radę wypowiedzieć tylko to jedno krótkie słowo.

- Jestem Will – odparł i wyciągnął w moim kierunku rękę.

- Miło mi Cie poznać. Alex – odwzajemniłam uściski i nieśmiało się uśmiechnęłam. Poszliśmy składać perkusję. Nie spodziewałam się, ze zajmie nam to tyle czasu. Rozmowa się kleiła, co jakiś czas śmialiśmy się, zwłaszcza z mojej nieporadności podczas wykonywanych czynności. Gdy skończyliśmy, przypomniałam sobie, że powinnam być w szkole. Spojrzałam na zegarek. Pisnęłam. Okazała się, że zostało mi 5 minut do dzwonka na przerwę przed drugą lekcją. Była ona bardzo krótka, więc musiałam się spieszyć. Na szczęście przestało padać. Szybko wzięłam swój plecak i już szłam w stronę drzwi, gdy Will zaproponował, że mnie podwiezie. Do otwarcia sklepu, w którym pracował zostało jeszcze kilka minut i powiedział, że zdąży mnie podwieźć i wrócić na czas. Szczególnie, że wszystko było gotowe do otwarcia. Zgodziłam się, ale pożałowałam swojej decyzji, gdy wyszłam na zewnątrz, a chłopak pokazał mi swój pojazd.

- Motor? – powiedziałam osłupiona i stanęłam w miejscu. Protestowałam i panikowałam przez chwilę, na co mój towarzysz się śmiał. Przekonał mnie argumentami, że szybko dotrę na miejsce, mniej więcej w niecałe 5 minut i jeszcze będę miała chwilkę czasu na przerwie. Jak powiedział, tak się stało.

***

[Perspektywa Luka]

Wyszedłem na przerwie z tej pieprzonej szkoły, nie mogąc już wytrzymać. Chęć zapalenia przewyższała wszystkie inne uczucia. I jeszcze do tego większość nauczycieli czepiało się mojego kolczyka. Czemu nie mogą się po prostu odwalić i zostawić mnie w świętym spokoju? Wyszedłem poza teren szkoły, w stronę parkingu, by bardziej nie prowokować nauczycieli. W końcu nie chciałem wylecieć. Kurwa, nawet nie chcę o tym myśleć. Moja babcia by chyba umarła, zawiódłbym ją na całej linii. Już nawet nie wspominając o tym, co robiłem, gdy byłem poza domem. Jej ukochany wnuk nie jest takim, za jakiego go uważa. Gdy stanąłem pomiędzy kilkoma krzakami, zacząłem grzebać w kieszeni spodni, w celu odnalezienia zapaliczki i szlugów. Nareszcie odpaliłem papierosa i oddałem się przyjemnemu uczuciu, rozchodzącej się nikotyny w moim organizmie. Kontynuowałem rozmyślania, nad wszystkim jak i niczym. Gdy spaliłem połowę fajki, usłyszałem dźwięk zbliżającego się motoru. Skierowałem twarz w jego kierunku i śledziłem pojazd oczami. Gdy już się zatrzymał, całkiem blisko mnie i moich krzaków, za którymi byłem ukryty, z pojazdu zsiadła osoba. Po ściągnięciu kasku, okazało się, że to nie pasażer, a pasażerka. Uśmiechnięta blondynka, całkiem ładna. Wyglądała prawie jak..ja pierdole, to Alex! Wytrzeszczyłem oczy. Co ona robi na motorze?! I kim jest do cholery ten koleś co ją przywiózł? Zacząłem się bardziej przypatrywać towarzyszowi dziewczyny. Czekałem aż zdejmie kask, bym mógł przyglądnąć się jego mordzie. Kiedy to się stało, ta twarz wydawała mi się znajoma. Już gdzieś widziałem tego gościa, ale nie mogłem sobie kurwa przypomnieć gdzie. Wytężyłem słuch, co sprawiło, że byłem w stanie usłyszeć kawałki ich rozmowy. Mówili coś o jakiejś perkusji, instrumentach i sklepie, który trzeba otworzyć. Chyba się żegnają. No wreszcie Alex od niego odchodzi, ale.. chwila! On ją złapał za nadgarstek i przyciągnął do siebie! Co on mówi do jasnej cholery?! Coś pieprzy o jakiejś zapłacie i kilka razy stuknął się w policzek. Co ten chuj robi?! Blondynka zaczęła się śmiać i zbliżyła do niego twarz. Co ona zamierza zrobić?! O kurwa. Pocałowała go w policzek! Uśmiechnięta zaczęła kierować się w stronę wejścia do szkoły. Schowałem się bardziej za roślinami, przypominając sobie o papierosie w mojej ręce. Zaciągnąłem się, ponownie wychylając ciało, by dostrzec tych dwoje. Złość mną zawładnęła i cieszyłem się, że dziewczyna mnie nie widziała. Popatrzyłem na tego typa, a on ciągle wpatrywał się w Alex. Gdy na nią spojrzałem, co się kurwa okazało?! Odwróciła się. Odwróciła się by mu jeszcze pomachać. Rzuciłem szluga na chodnik, wyładowując przy tym chociaż małą część mojej złości. Dodatkowo rozgniotłem go butem. Nie wiedziałem kim jest ten chłopak, choć miałem wrażenie, że już go gdzieś spotkałem, to nienawidziłem typa z całego serca. Gdy on odjechał, a Alex zniknęła z mojego pola widzenia, dla mnie było jasne tylko jedno. Nie wracam do tej pieprzonej budy. Splunąłem na ziemię i założyłem kaptur na głowę. Wiedziałem gdzie pójdę. W jedno jedyne miejsce, które przynosi mi ukojenie.

***

Po kilku godzinach przebywania w moim ukochanym miejscu, wypaleniu całej paczki szlugów i rozmyślaniu nad tym, co aktualnie działo się w moim życiu, udałem się do domu Katherine, mojej dziewczyny. Jak byłem pod mieszkaniem Kath, sprawdziłem czy auto jej starych stoi na podjeździe. Nie. Cudownie. Zapukałem do drzwi. Otwarły się. Brunetka już w piżamie stanęła u progu lekko zdezorientowana. Nawet nie zdążyła o nic zapytać, bo moje usta znalazły swoje miejsce na jej. Była zaskoczona, ale nie protestowała. Uwielbiałem sposób, w jaki na nią działałem i kochałem to robić. Cofnęliśmy się do holu, a po chwili obijaliśmy się o ściany. Raz ona przypierała mnie do zimnej powierzchni, całując po szyi, ale potem sytuacja się odwracała i ja to robiłem. Uwielbiam dominować. Potem na przeszkodzie stały nam schody, ale nie było to wielkim problemem. Kath oplotła nogi, wokół moich bioder, ciągle całując mnie po szyi. Złapałem ją za pośladki i zaniosłem na górę. Gdy byliśmy na szczycie, dziewczyna zaczęła rozpinać moją koszulę, a ja nie byłem jej dłużny i ściągnąłem krótkie spodenki od piżamy, które miała na sobie. W końcu trafiliśmy na właściwy pokój, a dziewczyna rzuciła się na łóżko, czekając na moje dalsze ruchy. Wyglądała tak pociągająco. Zdjąłem koszulę i rzuciłem ją w kąt. Zatrząsnąłem drzwi nogą i szybko podszedłem do brunetki. Położyłem się na niej i namiętnie ją całowałem. Odwzajemniła moje gesty, a po chwili podała mi coś, co wyciągnęła z poszewki poduszki. Uśmiechnąłem się widząc małe, srebrne opakowanie, które miało nas zabezpieczyć przed wpadką i zacząłem ponownie całować dziewczynę. Uwielbiam czuć jej bliskość. Chcę byśmy razem z Alex stali się jednością. Chcę być powodem jej cudownych jęków, chcę odgarniać jej blond wł….ciemne włosy. Kurwa. Jednością z Kath. Tak, tak właśnie pomyślałem.




Jeśli przeczytałeś rozdział, proszę, zostaw po sobie komentarz. To wiele dla nas znaczy i zachęca do dalszego pisania. Nie wspominając o uśmiechu na naszych twarzach ;)

No i mamy nasz 11 rozdział! Co sądzicie? Mam nadzieję, że fangirling jest i spodobało wam się zakończenie (HYHYH ZŁOWIESZCZY ŚMIECH). Macie jakieś pomysły co będzie dalej? Piszcie w komentarzach! Bardzo nas cieszy, że tweetujecie z hasztagiem #SandCastleFF i liczymy na jeszcze więcej wpisów. Czekamy na wasze odczucia po tym rozdziale, jak i na wasze ulubione cytaty! Uwielbiamy sprawdzać twittera i czytać wszystko co do nas, albo o naszym ff piszecie (krytykę również, nie mówimy o stalkowaniu). Ilość komentarzy pod ostatnim postem jest zadawalająca, ale wierzymy, że pod tym będzie ich jeszcze więcej! Pamiętajcie tylko, że:

 

15 KOMENTARZY = 12 ROZDZIAŁ

 

Tak więc, następny pojawi się w takim tempie, jak będziecie komentować i jak szybko dostanę rozpiski od @foreverciastko (więc jak coś, to do niej spamujcie, HYHYHY *PONOWNIE ZŁOWIESZCZO SIĘ ŚMIEJE I ZACIERA RĘCE*). Kochamy was i liczymy, że przybędzie jeszcze więcej czytelników! X

@TheBeatlesTime